Της Κάλλιας Κουβά
Που πραγματικά βρισκόμαστε όταν δεν δίνουμε προσοχή σε αυτό που συμβαίνει είτε μέσα στο σώμα μας, υπό την μορφή του πόνου ή μιας ενόχλησης, είτε στο σώμα του κόσμου; Ποια πιθανότητα έχουμε να αντιληφθούμε αυτά τα γεγονότα; Αξίζει να ειδοποιούμαστε τελευταία στιγμή όταν πια όλα έχουν εκδηλωθεί ενώ εμείς απουσιάζαμε από την ίδια μας την αντιληπτικότητα; Όταν αναρωτιόμαστε το πως συνέβη όταν πια βρισκόμαστε σε κάποιο νοσοκομείο ή όταν μια σχέση μας διαλύεται μπροστά στα κλειστά μας μάτια; Τι συμβαίνει ενώ κοιμόμαστε τον ύπνο της μη προσοχής μας από το σώμα της ζωής μας;
…Συμβαίνει ότι όλα, μέσα μας και κατά συνέπεια γύρω μας, βρίσκονται στο χάος. Παίρνουν τυχαίες θέσεις και από κει συνεχίζουν προς άγνωστες κατευθύνσεις. Αντίθετα όταν στρέφουμε την προσοχή μας προς τα κάπου μαζί με την προσοχή μας ανακτούμε μια άλλη ποιότητα. Αυτήν της τάξης. Κάθε τι που τιμάμε με την προσοχή μας, περιβάλλεται από έναν χώρο. Αυτός ο χώρος κάνει αυτό που προσέχουμε ελαφρύ και σαν τέτοιο εύκολο να μετακινηθεί και να τοποθετηθεί εκεί που ταιριάζει καλύτερα.
Όταν αρχίζουμε να τιμάμε με την προσοχή μας τα γεγονότα, αυτά σιγά σιγά βγαίνουν από τον θολό σωρό του νου μας και τοποθετούνται σε αρμονικές θέσεις. Και όταν αναδύεται η τάξη σ΄έναν τομέα της ζωής μας, είναι ευκολότερο να αντιληφθούμε την έλλειψη της σε τομείς της ζωής μας όπου αυτή απουσιάζει. Εξασκώντας την προσοχή μας, ο κόσμος και εμείς γινόμαστε σιγά-σιγά δύο λέξεις με το ίδιο περιεχόμενο. Και όσο περισσότερο προχωρούμε, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τον χώρο μέσα στον οποίο περιέχονται όλα. Και αυτός ο χώρος είναι η ίδια μας η συνειδητότητα. Μετατρεπόμαστε σε κάθε τι που την αποτελεί. Σε κάθε κενό, κάθε γεμάτο, κάθε υγρό, κάθε αραιό, κάθε βαθύ, κάθε ξηρό, κάθε μαλακό. Σε κάθε σκέψη, κάθε δράση, κάθε ανάσα, κάθε φως…
Όσο παραχωρούμε προσοχή σε περισσότερα γεγονότα, εικόνες και καταστάσεις τόσο αυτός ο κόσμος αποκτά υπόσταση. Υπόγειοι δεσμοί αναδύονται και παρουσιάζονται συσχετίσεις και νοήματα εκεί που πριν έμοιαζαν όλα να συμβαίνουν τυχαία. Κάποτε μας ήταν αδύνατον να αντιληφθούμε το σώμα μας σαν ενεργειακό πεδίο. Τώρα η αντίληψη μας διευρύνεται δια μέσου του εαυτού μας σαν μονάδα και συγχρόνως σαν μέρος αυτού του κόσμου. Μέσα απ αυτήν την καινούργια συνείδηση μπορούμε να ανιχνεύσουμε τον απώτερο σκοπό της ζωής μας. Και τότε τα όρια που παλαιότερα χώριζαν τον κόσμο σε χίλια κομμάτια διαλύονται. Τα όρια που χωρίζουν δύο ψυχές μοιάζουν με τα όρια της μέρας και της νύχτας, τα όρια του νερού στην πλημμυρίδα και στην άμπωτη, τα όρια του ουράνιου θόλου και του κοσμικού κενού…
Η έννοια του διαφορετικού στην ουσία είναι μια διαστρέβλωση της ακατανόητης για εμάς διάταξης των μελών του σώματος του κόσμου. Όσο η αντίληψή μας διευρύνεται τόσο γινόμαστε ευαίσθητοι στα ερεθίσματα του και όσο αυτή εξελίσσεται, θα διευρύνεται και αυτό που αποκαλούμε σώμα μας. Η εκλέπτυνση της αντίληψης μας θα είναι τέτοια που ότι εκείνη ακουμπά θα το αντιλαμβανόμαστε σε όλο του το εύρος.
Αρχίζοντας απ ότι θεωρούμε ευκολότερο μπορούμε να ακουμπήσουμε όλη μας την προσοχή σ΄αυτό. Η προσοχή μας τότε δεν θα αποτελεί πλέον ξεχωριστό σημείο από εμάς. Είμαστε αυτό που κάθε φορά προσέχουμε.
Διευρυνόμαστε και αφουγκραζόμαστε το οτιδήποτε μέσα από το ευρύτερο σώμα μας. Στην ουσία είμαστε το σύνολο της προσοχής μας σ αυτόν τον κόσμο. Τον κόσμο μας. Όσο περισσότερο προσέχουμε το σώμα μας αυτό, τόσο πιο υγειές θα γίνεται. Γιατί η προσοχή γιατρεύει. Η προσοχή τακτοποιεί. Η προσοχή ανασυγκροτεί.
Διαβάστε επίσης
