Ποτέ δεν συμβαίνει να έχεις μια επιθυμία χωρίς να έχεις συγχρόνως και τη δύναμη για την πραγματοποίησή της. Μπορεί, ωστόσο να αναγκαστείς να εργαστείς γι’ αυτό…
Ντον: «Λοιπόν, Ρίτσαρντ, το ξέρεις ότι είμαστε μαγνήτες, έτσι δεν είναι; Ή μάλλον όχι μαγνήτες. Είμαστε σαν κομμάτια σίδηρο τυλιγμένα με χάλκινο σύρμα, και μπορούμε να μετατραπούμε σε μαγνήτες όποτε θέλουμε. Διοχετεύουμε το εσωτερικό μας ρεύμα στο σύρμα, και έλκουμε ό,τι θέλουμε. Ένας μαγνήτης δεν ανησυχεί για το πώς λειτουργεί. Είναι αυτό που είναι, και από τη φύση του έλκει ορισμένα πράγματα, ενώ σε άλλα δεν ασκεί καμιά επίδραση.
Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Πρόκειται για κοσμικό νόμο – τα όμοια έλκονται. Πρέπει απλώς να είσαι αυτός που είσαι, ήρεμος, καθαρός και φωτεινός. Όταν εκπέμπουμε αυτό που είμαστε, ρωτώντας κάθε λεπτό τον εαυτό μας, “Αυτό θέλω πραγματικά να κάνω;”, και κάνοντάς το μόνο όταν η απάντηση είναι ναι, αυτόματα αυτό διώχνει μακριά μας εκείνους που δεν έχουν να μάθουν τίποτα από μας, και έλκει εκείνους που έχουν να μάθουν κάτι – και από τους οποίους έχουμε να μάθουμε κι εμείς.
Αν έχεις φαντασία όσο ένα κόκκος σουσαμιού, όλα είναι δυνατά.
Για να φέρεις οτιδήποτε στη ζωή σου, φαντάσου ότι το έχεις ήδη».
Ρίτσαρντ: «Σαν τι;»
Ντον: «Οτιδήποτε. Κάτι μικρό πρώτα».
Ρίτσαρντ: «Εντάξει… Ένα γαλάζιο φτερό».
Με κοίταξε παράξενα. «Ένα γαλάζιο φτερό Ριτσαρντ;»
Ρίτσαρντ: «Μου είπες οτιδήποτε, κάτι μικρό».
Ανασήκωσε τους ώμους. «Εντάξει, ένα γαλάζιο φτερό. Φαντάσου το φτερό.Δες με τη φαντασία σου κάθε του λεπτομέρεια, κάθε γραμμούλα και γωνία του. Μόνο για ένα λεπτό. Μετά άφησέ το».
Έκλεισα για ένα λεπτό τα μάτια μου κι είδα με τη φαντασία μου την εικόνα ενός φτερού, δέκα εκατοστά μήκος, γαλάζιο και ασημί στις άκρες. Ένα φωτεινό γαλάζιο φτερό να αιωρείται μέσα στο σκοτάδι».
«Μπορείς να το περιβάλεις με χρυσό φως, αν θέλεις», μου είπε ο Ντόναλντ. «Αυτό χρησιμοποιείται στις θεραπείες, βοηθάει να γίνει πραγματικότητα η ίαση, αλλά δουλεύει και σαν μαγνήτης που έλκει τα πράγματα που θέλουμε στη ζωή μας».
Φαντάστηκα το φτερό μέσα σε μια χρυσή λάμψη. «Εντάξει», είπα.
«Αυτό είναι. Τώρα άνοιξε τα μάτια σου».
Τα άνοιξα. «Πού είναι το φτερό μου;»
«Αν το αποτύπωσες καθαρά στη σκέψη σου, αυτή τη στιγμή που μιλάμε έρχεται κατά πάνω σου σαν βέλος».
Όλο το απόγευμα περίμενα να εμφανιστεί το φτερό, αλλά μάταια. ‘Ηταν βράδυ, κι έτρωγα ένα ζεστό σάντουιτς με γαλοπούλα όταν το είδα τελικά. Ήταν μια εικόνα και μια μικρή επιγραφή σε ένα κουτί γάλα. Συσκευασμένο από τις Κτηνοτροφικές Επιχειρήσεις Γαλάζιο Φτερό, Μπράϊαν Οχάιο.
«Ντόναλντ, το φτερό μου!» φώναξα.
Το κοίταξε και σήκωσε τους ώμους. «Νόμιζα ότι ήθελες πραγματικό φτερό», είπε.
«Για έναν αρχάριο καλό είναι κι αυτό, έτσι δεν είναι;»
«Στη φαντασία σου είδες το φτερό εντελώς μόνο του ή είδες τον εαυτό σου να το κρατά;»
«Μόνο το φτερό».
«Έτσι εξηγείται. Αν θέλεις να είσαι μαζί μ’ αυτό που προσπαθείς να μαγνητίσεις, πρέπει να βάλεις και τον εαυτό σου στην εικόνα. Με συγχωρείς που δεν στο είπα».
Κάθε άτομο, κάθε γεγονός της ζωής σου βρίσκεται στο δρόμο σου γιατί το προσέλκυσες εσύ. Το τι θ’ αποφασίσεις να κάνεις μαζί τους είναι δικό σου ζήτημα.
Από το Βιβλίο: Ψευδαισθήσεις, Richard Bach, εκδόσεις Διόπτρα
antikleidi.com
Διαβάστε επίσης
