Όταν κάποιος σε φθονεί, σου επιβεβαιώνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο.

Φθονούμε όποιον έχει κάτι που δεν έχουμε εμείς και θα θέλαμε να το έχουμε και δυστυχώς είναι το πιο διαδεδομένο κοινωνικό `αγαθό`.

Aπό τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Φθόνος… Μια έννοια που ανέκαθεν με δυσκόλευε στην κατανόησή της, αν και πρόκειται για ένα στοιχείο που κυριαρχεί στις ψυχές πολλών ανθρώπων – για να μη γράψω… των περισσότερων…

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η οικογένειά μου μού δίδασκε την αρετή της αγάπης και της καλοσύνης. Την σπουδαιότητα του να κυριεύουν την ψυχή μας τα όμορφα συναισθήματα, μακριά από κακίες και μικροπρέπειες. Μεγαλώνοντας, όμως, “βγαίνοντας” από τη “θαλπωρή” και την ασφάλεια των γονέων, γνωρίζοντας κι αντιμετωπίζοντας ανθρώπους, συνειδητοποίησα ότι δεν έχουμε όλοι μας γαλουχηθεί με τον ίδιο τρόπο.

Κάποτε άκουσα ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο ανέκδοτο το οποίο, δυστυχώς, χαρακτηρίζει το πώς σκέφτονται οι περισσότεροι για την “καλή τύχη” των συνανθρώπων τους… Δεν είναι άλλο από εκείνο που αναφέρεται στην ευχή να ψοφήσει η “κατσίκα του γείτονα” για να του προκαλέσει πόνο και απώλεια, αντί να κοιτάξει τί να ευχηθεί για τον εαυτό του…

Για όσους δεν τη γνωρίζουν, η ιστορία έχει ως εξής:

“Ήταν δυο γείτονες σ’ ένα χωριό.

Ο ένας απ’ αυτούς λοιπόν όλο παραπονιόταν στον Θεό επειδή ο γείτονας του είχε κατσίκα ενώ αυτός δεν είχε. Και όσο έβλεπε τον γείτονα του να χαίρεται με την κατσίκα του, τόσο και θύμωνε και ζήλευε περισσότερο.

Εμφανίζεται λοιπόν κάποια στιγμή ο Θεός και του λέει…
– Έλα Τάκη μου, πες μου τέκνο μου κι εσύ τι θέλεις. Ότι ευχή έχεις θα σου την εκπληρώσω. Θέλεις κατσίκα, θέλεις πρόβατα, θέλεις χωράφια, τι θέλεις;
Και απαντά ο Τάκης:
– Θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα μου.”

Με κάνει να αναρωτιέμαι και να λυπάμαι για όλους εκείνους που “τρέφονται” με το να ασχολούνται με το τί κάνουν οι άλλοι – ακόμα και για άνθρωποι τους οποίους δε γνωρίζουν -… Αυτός, ίσως, είναι κι ένας λόγος που δεν θα μπορούσα να ακολουθήσω το δρόμο της “κίτρινης δημοσιογραφίας” -χωρίς να υποτιμώ εκείνους που την επιλέγουν…

Φαντάζομαι, όμως, πόσο δυσάρεστο είναι να διαβάζουν κάποιοι “αναγνωρίσιμοι” – δεν επιλέγω την έκφραση “επωνύμους” καθώς όλοι έχουμε επώνυμο- το τί συμβαίνει στην προσωπική τους ζωή στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, σχόλια που το μόνο που έχουν ως στόχο είναι να τους διαβάλουν…

Κάποιοι ίσως θα πουν ότι τα δημόσια πρόσωπα οφείλουν να είναι προετοιμασμένα για την κριτική… Σωστά, ωστόσο, άλλο αντικειμενική κριτική πάνω στη δουλειά κάποιου – η οποία καλό είναι να κρίνεται συνολικά και όχι μεμονωμένα- και άλλο “χτυπήματα” με ταπεινωτικές, υβριστικές εκφράσεις που το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποκαλύψουν το χαμηλό επίπεδο του “σταυρωτή”…

H επικοινωνία στα μέσα κοινωνικης δικτύωσης έχει κυριολεκτικά αλλάξει τον κόσμο μας και τον τρόπο που επικοινωνούμε. Έχει αλλάξει προς το υπερβολικό και τα επαινετικά σχόλια : “Θεά”, “κουκλαρα” κλπ, αλλά έχει διευκολύνει και την υπερβολή στο αντίθετο. Έτσι πολύ εύκολα ένα άρθρο που γράφει κάποιος ή ένα σχόλιο γίνεται αφορμή, για κάποιους να “κατακεραυνώνουν” τον δημοσιογράφο ή τον σχολιαστή. Πολύ συχνά οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται, είναι ακραίες και πολύ συχνά χωρίς καμία βάση. Είναι πράγματα που δεν θα λέγαμε ποτέ αν είχαμε κάποιον απέναντι μας, ακόμη και αν διαφωνούμε μ` αυτά που λέει. Η απόσταση του “σταυρωτή” από το “θύμα” του, λόγω του ότι η επικοινωνία είναι ηλεκτρονική και εξ αποστάσεως, μας δίνει την ευκαιρία να εκφραστούμε με ακραίο και επιθετικό τρόπο, πράγμα που δεν θα κάναμε εύκολα αν είχαμε τον άλλον απέναντι μας, απλώς και μόνο γιατί έχει άποψη διαφορετική από την δική μας.

Τι άραγε προξενεί αυτόν τον φθόνο και αυτήν την επιθετικότητα, απέναντι σε άτομα που ούτε καν γνωρίζουμε; Δύσκολο να πει κανείς. Η ακραία έκφραση φθόνου ή επιθετικότητας, σε περιπτώσεις που δεν δικαιολογείται με πρώτη ματιά αυτός ο φθόνος και αυτή η επιθετικότητα, πολύ συχνά λέει πολλά πράγματα γι αυτόν που την εκφράζει. Αλλά είναι τόσες δυνητικά οι αιτίες, που είναι αδύνατον να δοθεί η απάντηση σε ένα άρθρο.

Ο φθόνος είναι ένα από τα βασικά συστατικά της ανθρώπινης ψυχολογίας, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας. Ο φθόνος είναι διαφορετικός και από την κακία και από την οργή.

Ο φθόνος έχει σαν βασικό συστατικό του, το στοιχείο της ζήλιας. Φθονούμε όποιον έχει κάτι που δεν έχουμε εμείς και θα θέλαμε να το έχουμε και δυστυχώς είναι το πιο διαδεδομένο κοινωνικό “αγαθό”. Είναι όμως εύκολο να καταλάβουμε τι είναι αυτό που φθονεί κάποιος, από την αιτία που κάνει αυτόν τον κάποιον να εκφράσει τον φθόνο του.

Όπως λέει άλλωστε και ένα γνωστό αγγλικό γνωμικό ” Αυτά που λέει η Μαίρη για την Ελένη, αποκαλύπτουν περισσότερα για την Μαίρη , παρά για την Ελένη”.

Πολύ συχνά με το να περιγελάσουμε κάποιον δημόσια για κάτι που είπε ή έγραψε, επειδή αυτό που είπε ή έγραψε, κάπου τους “άγγιξε”,κάνει πολλούς να νομίζουν, ότι είναι σε ανώτερο επίπεδο από αυτόν που περιγελούν. Συχνά όμως είναι απόδειξη κατωτερότητας, αν το φθονερό και επιθετικό σχόλιο, δεν συνοδεύεται και από την ανάλογη δικαιολόγηση του.

Καλό θα ήταν να αντιμετωπίζουμε τους άλλους με σεβασμό, όταν δεν μας δημιουργούν κάποιο πρόβλημα… Δεν λέω να μην κρίνουμε. Αλλά άλλο κριτική και άλλο ισοπεδωτική επιθετικότητα, χωρίς προφανή λόγο και χωρίς δικαιολόγηση της άποψης.

Το ερώτημά μου παραμένει το ίδιο και ακόμη δεν έχω καταφέρει να το απαντήσω… Γιατί άραγε να “τρέφονται” με το να κατηγορούν ή να περιγελούν τους άλλους άνευ λόγου κι αιτίας, δίχως να γνωρίζουν τίποτα για εκείνους, να τους υπονομεύουν, να γελοιοποιούν ακόμη, βασικές αρχές και ιδανικά με διαχρονική αξία; Μήπως γιατί με αυτόν τον τρόπο έχουν την ψευδαίσθηση πως υποτιμώντας τους , “ανεβάζουν” στα ύψη τον εαυτό τους; Μήπως γιατί δεν έχουν δική τους ζωή για να ασχοληθούν και ξοδεύουν το χρόνο τους με το τί κάνουν οι άλλοι; Μήπως γιατί φθονούν;

Και αν ισχύει το τελευταίο, προσυπογράφω τα λόγια του σπουδαίου ψυχαναλυτή, Χόρχε Μπουκάι: “Όταν κάποιος σε φθονεί, σου επιβεβαιώνει ότι είσαι στο σωστό δρόμο…”

Διαβάστε περισσότερα: klik.gr